خواهد هزار زنده ز غیرت از سحاب اصفهانی غزل 219

1 خواهد هزار زنده ز غیرت شود هلاک گاهی پس از هلاکم اگر بگذرد به خاک

2 شد چاک سینه ی فلک از آه بترس آهی که بر فلک رود از سینه های چاک

3 ای روز من زدست تو چون طره ی تو تار وی عشق من به روی تو چون دامن تو پاک

4 از دیده اشک من زغمت رفته تا سمک وز سینه آهم از ستمت رفته تا سماک

5 هر لحظه بیشتر شود آهم ز درد تو این است هر دمم اثر آه دردناک

6 اندیشه داشتم که جدا سازدم ز دوست اکنون مرا زدشمنی آسمان چه باک

7 هر شامگه (سحاب) به تقبیل خاک پاش از اوج چرخ مهر در افتد به روی خاک