آن کس که زروی علم و دین اهل بود از ابوسعید رباعی 276

1 آلودهٔ دنیا جگرش ریش ترست آسوده‌ترست هر که درویش ترست

2 هر خر که برو زنگی و زنجیری هست چون به نگری بار برو بیش ترست

1 عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست شیرین سخنی که شهد در شکر اوست

2 زان چندان بار نامه کاندر سر اوست فرمانده روزگار فرمانبر اوست

1 من دوش دعا کردم و باد آمینا تا به شود آن دو چشم بادامینا

2 از دیدهٔ بدخواه ترا چشم رسید در دیدهٔ بدخواه تو بادامینا

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما