رفت در کسوت درویش که ما از صفای اصفهانی غزل 89

1 رفت در کسوت درویش که ما نشناسیم ما نه آنیم که شه را ز گدا نشناسیم

2 میشناسیم ز پا تا سر ما جلوه اوست مگر آندم که سر خویش ز پا نشناسیم

3 درد اثبات گدایان ترا نفی دواست چه توان کرد که از درد دوا نشناسیم

4 خاک در خانه ز سلطان سرا با خبرست کم ز خاکیم که سلطان سرا نشناسیم

5 ماهی و مرغ ز محبوب خدا باخبرند ما چه جنسیم که محبوب خدا نشناسیم

6 طالب دنیی اگر شاه زمین عبد هویست ما فقیران در دوست هوی نشناسیم

7 آتش ار بارد ازان ابر که در برق بلاست بت پرستیم گر از عین رضا نشناسیم

8 ماه ما بر سر سرویست که بالیده ز خاک ما مقیمان زمین خلق سما نشناسیم

9 ما سلیمان هوائیم زمین کی طلبیم که بجز راکب مرکوب هوا نشناسیم

10 حبل سحریست که در دیده نماید چون مار زانکه آن موسی با دست و عصا نشناسیم

11 ما دل از کف شدگان اهل خضوعیم و خشوع جز دل و سینه بی کبر و ریا نشناسیم

12 نبود دار شفا جز در دارنده دل مرض اینست که ما دار شفا نشناسیم

13 دولت و زندگی باقی ما فقر و فناست ما فرو رفته بخود فقر و فنا نشناسیم

14 صورت صفوت سرست بمرآت صفا همه آلوده زنگیم صفا نشناسیم