1 داشت شبانی رمه در کوهسار پیر و جوان گشته ازو شیر خوار

2 شیر که از بز به سبو ریختی آب در آن شیر درآمیختی

3 بردی از آن آب ملمع به شیر نقرهٔ چون شیر ز برنا و پیر

4 روزی که آن کوه به صحرای خاک سیل درآمد رمه را برد پاک

5 آنکه جهان سوختهٔ شیر کرد سوخته شد ناگه از آن شیر سرد

6 شیر خنک از تف و تابش بسوخت جملهٔ آن شیر ز آبش بسوخت

7 خواجه چو شد با غم و آزار خفت کارشناسیش در آن کار گفت

8 کان همه آب تو که در شیر بود شد همه سیل و رمه را در ربود

9 مرد شبان زان سخن آمد ستوه ماند سرافگنده چو سیلاب کوه

10 خسرو اگر دین طلبی از خدای زین دل خاین به دیانت گرای