1 تاآینه‌روبروی ما بود گلچین بهار کهربا بود

2 یاد دم عشرتی‌ که چون صبح آیینهٔ ما نفس‌نما بود

3 فریاد شکسته‌رنگی ما عمری چو نگاه سرمه‌سا بود

4 شد عجز حجاب ورنه از دل تاکوی تو راه ناله وابود

5 آیینه چه سان ‌گرفت حیرت ازعکس تو دست در حنا بود

6 جوشید ز شعلهٔ تو داغم سرچشمهٔ عجز،‌ کبریا بود

7 در راه تو هرچه از غبارم برداشت فلک‌ کف دعا بود

8 هر آه ‌که برکشیدم از دل چون موج به ‌گوهر آشنا بود

9 دل نیز چو سینه استخوان داشت تا یاد خدنگ او هما بود

10 بشکست دل و نکرد آهی این شیشه عجب تنک‌ صدا بود

11 خون شد دل و ساغر چمن زد میخانهٔ ماگداز ما بود

12 بیدل تاجی ‌که دیدی امروز فردا بینی نشان پا بود