1 دلدار رفت و دیده به حیرت دچار ماند با ما نشان برگ گلی زان بهار ماند

2 خمیازه سنج تهمت عیش رمیده‌ایم می آنقدر نبود که رنج خمار ماند

3 از برگ‌گل درین چمن وحشت آبیار خواهد پری ز طایر رنگ بهار ماند

4 یاسم نداد رخصت اظهار ناله‌ای چندن شکست دل‌ که نفس در غبار ماند

5 آگاهیم سراغ تسلی نمی‌دهد از جوهر آب آینه‌ام موجدار ماند

6 غفلت به نازبالش‌ گل داد تکیه‌ام پای به خواب رفتهٔ من در نگار ماند

7 آنجا که من ز دست نفس عجز می‌کشم دست هر!ر سنگ به زیر شرار ماند

8 باید به فرصت طربم خون‌ گریستن تمثال رفت وآینه تهمت شکار ماند

9 یعقوب‌وار چشم سفیدی شکوفه‌کرد با من همین‌ گل از چمن انتظار ماند

10 بیدل از آن بهار که توفان جلوه داشت رنگم شکست و آینه‌ای در کنار ماند