دلبر شد و من پا به دل سخت از بیدل دهلوی غزل 2052

1 دلبر شد و من پا به دل سخت فشردم خاکم به سر ای وای‌که جان رفت و نمردم

2 جان سختی صبرم چقدر لنگ بر آورد کاین یک مژه ره جز به قیامت نسپردم

3 پایم ته سنگ آمد از افسردس دل تاب رگ خواب از گره آبله خوردم

4 برگ طرب من ورق لاله برآمد آه ازکف خونی که سیه گشت و فسردم

5 دل نیز ز افسردگیم سرمه نوا ماند بر شیشه اثرکرد سیه روزی دردم

6 چون شمع قیامت به سرم می‌کند امروز داغی‌که چرا سر به خرامش نسپردم

7 ای هستی مبرم چه ندامت هوسیهاست گیرم دو سه روزت نفسی بود شمردم

8 بی شربت مرگ اینقدرم داغ تپیدن فریاد ز آبی‌که ندادند به خوردم

9 بیدل مژه از خویش نبستم‌ گنه‌ کیست راحت عملی داشت ‌که من پیش نبردم