1 به اختیار زدم دل به زلف یار، گره به کار خویش، فکندم به اختیار، گره

2 شمارهٔ گره زلف خود، به سبحه مکن که صد گره چه کند در بر هزار گره

1 اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم را شمارم مو به مو شرح غم شب‌های تارم را

2 برای جان سپردن، کوی جانان آرزو دارم که شاید با دو سیل او، برد خاک مزارم را

1 نه تنها بندهٔ بالای موزونت صنوبر شد علم شد، سردوبان شد، نیشکر شد، نخل نوبر شد

2 نه تنها گل ز نرمی شرمگین شد پیش اندامت کتان شد، پرنیان شد، حلّه شد، دیبای اخضر شد