دست برزخ گرفت و سوخت از شاطرعباس صبوحی دوبیتی‌ 7

1 بر سر مژگان یار من مزن انگشت آدم عاقل به نیشتر نزند مشت

2 پرده چو باد صبا ز روی تو برداشت ریخت به خاک آبروی آتش زرتشت

1 نیست او را سر موئی سر سودائی ما کار شد سخت، مگر بخت کند یاری ما

2 تا به آهوی ختن، نسبت چشمت دادند شهره گردید به هر شهر، خطا کاری ما

1 چه شد که بر گل عارض گلاب می‌ریزی ستاره بر رخ این آفتاب می‌ریزی

2 هزار دیده برای تو اشکریزان است چرا تو اشک به مثال حباب می‌ریزی