به کوی میکده هر سالِکی که از حافظ شیرازی غزل 47

1 به کوی میکده هر سالِکی که ره دانست دری دگر زدن اندیشهٔ تَبَه دانست

2 زمانه افسر رندی نداد جز به کسی که سرفرازیِ عالم در این کُلَه دانست

3 بر آستانهٔ میخانه هر که یافت رهی ز فیضِ جامِ می اسرار خانقه دانست

4 هر آن که رازِ دو عالم ز خطِ ساغر خواند رموزِ جامِ جم از نقشِ خاکِ ره دانست

5 ورای طاعتِ دیوانگان ز ما مطلب که شیخِ مذهبِ ما عاقلی گنه دانست

6 دلم ز نرگسِ ساقی امان نخواست به جان چرا که شیوهٔ آن تُرک دل سیه، دانست

7 ز جورِ کوکبِ طالع سحرگهان چشمم چنان گریست که ناهید دید و مه دانست

8 حدیثِ حافظ و ساغر که می‌زند پنهان چه جایِ محتسب و شَحنه، پادشه دانست

9 بلندمرتبه شاهی که نُه رواق سِپهر نمونه‌ای ز خَمِ طاقِ بارگه دانست