خوشا شب تا سحر با از ابراهیم شاهدی دده غزل 114

1 خوشا شب تا سحر با او نشسته فروزان شمع و رو در رو نشسته

2 صلاح و عقل را یک سو نهاده ز غیر عشق او یک سو نشسته

3 نظر بر قامت چون سرو نازش به حیرت بر کنار جو نشسته

4 ز سوز هجر او هر لحظه داغیست مرا اندر بن هر مو نشسته

5 نخوانم سوی جنت دیگر ای شیخ چو بینی بر سر آن کو نشسته

6 به جان شاهدی چشمت چه ها کرد به زیر طاق آن ابرو نشسته