گفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3022

1 گفت مرا آن طبیب رو ترشی خورده‌ای گفتم نی گفت نک رنگ ترش کرده‌ای

2 دل چو سیاهی دهد رنگ گواهی دهد عکس برون می‌زند گر چه تو در پرده‌ای

3 خاک تو گر آب خوش یابد چون روضه‌ایست ور خورد او آب شور شوره برآورده‌ای

4 سبز شوند از بهار زرد شوند از خزان گر نه خزان دیده‌ای پس ز چه روزرده‌ای

5 گفتمش ای غیب دان از تو چه دارم نهان پرورش جان تویی جان چو تو پرورده‌ای

6 کیست که زنده کند آنک تواش کشته‌ای کیست که گرمش کند چون تواش افسرده‌ای

7 شربت صحت فرست هم ز شرابات خاص زانک تو جوشیده‌ای زانک تو افشرده‌ای

8 داد شراب خطیر گفت هلا این بگیر شاد شو ار پرغمی زنده شو ار مرده‌ای

9 چشمه بجوشد ز تو چون ارس از خاره‌ای نور بتابد ز تو گر چه سیه چرده‌ای

10 خضر بقایی شوی گر عرض فانیی شادی دل‌ها شوی گر چه دل آزرده‌ای

11 کی بشود این وجود پاک ز بیگانگان تا نرسد خلعتی دولت صدمرده‌ای

12 گفت درختی به باد چند وزی باد گفت باد بهاری کند گر چه تو پژمرده‌ای