گفت از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 219

1 گفت پیغامبر که معراج مرا نیست بر معراج یونس اجتبا

2 آن من بر چرخ و آن او نشیب زانک قرب حق برونست از حساب

3 قرب نه بالا نه پستی رفتنست قرب حق از حبس هستی رستنست

4 نیست را چه جای بالا است و زیر نیست را نه زود و نه دورست و دیر

5 کارگاه و گنج حق در نیستیست غرهٔ هستی چه دانی نیست چیست

6 حاصل این اشکست ایشان ای کیا می‌نماند هیچ با اشکست ما

7 آنچنان شادند در ذل و تلف همچو ما در وقت اقبال و شرف

8 برگ بی‌برگی همه اقطاع اوست فقر و خواریش افتخارست و علوست

9 آن یکی گفت ار چنانست آن ندید چون بخندید او که ما را بسته دید

10 چونک او مبدل شدست و شادیش نیست زین زندان و زین آزادیش

11 پس به قهر دشمنان چون شاد شد چون ازین فتح و ظفر پر باد شد

12 شاد شد جانش که بر شیران نر یافت آسان نصرت و دست و ظفر

13 پس بدانستیم کو آزاد نیست جز به دنیا دلخوش و دلشاد نیست

14 ورنه چون خندد که اهل آن جهان بر بد و نیک‌اند مشفق مهربان

15 این بمنگیدند در زیر زبان آن اسیران با هم اندر بحث آن

16 تا موکل نشنود بر ما جهد خود سخن در گوش آن سلطان برد