گفت از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 52

1 گفت صوفی که چه بودی کین جهان ابروی رحمت گشادی جاودان

2 هر دمی شوری نیاوردی به پیش بر نیاوردی ز تلوینهاش نیش

3 شب ندزدیدی چراغ روز را دی نبردی باغ عیش آموز را

4 جام صحت را نبودی سنگ تب آمنی با خوف ناوردی کرب

5 خود چه کم گشتی ز جود و رحمتش گر نبودی خرخشه در نعمتش