گفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 42

1 گفت نه نه مهلتم باید نهاد عشوه‌ها کم ده تو کم پیمای باد

2 حق تعالی وحی کردش در زمان مهلتش ده متسع مهراس از آن

3 این چهل روزش بده مهلت بطوع تا سگالد مکرها او نوع نوع

4 تا بکوشد او که نی من خفته‌ام تیز رو گو پیش ره بگرفته‌ام

5 حیله‌هاشان را همه برهم زنم و آنچ افزایند من بر کم زنم

6 آب را آرند من آتش کنم نوش و خوش گیرند و من ناخوش کنم

7 مهر پیوندند و من ویران کنم آنک اندر وهم نارند آن کنم

8 تو مترس و مهلتش ده دم‌دراز گو سپه گرد آر و صد حیلت بساز