گفت از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 97

1 گفت موسی که اولین آن چهار صحتی باشد تنت را پایدار

2 این علل‌هایی که در طب گفته‌اند دور باشد از تنت ای ارجمند

3 ثانیا باشد ترا عمر دراز که اجل دارد ز عمرت احتراز

4 وین نباشد بعد عمر مستوی که بناکام از جهان بیرون روی

5 بلک خواهان اجل چون طفل شیر نه ز رنجی که ترا دارد اسیر

6 مرگ‌جو باشی ولی نه از عجز رنج بلک بینی در خراب خانه گنج

7 پس به دست خویش گیری تیشه‌ای می‌زنی بر خانه بی‌اندیشه‌ای

8 که حجاب گنج بینی خانه را مانع صد خرمن این یک دانه را

9 پس در آتش افکنی این دانه را پیش گیری پیشهٔ مردانه را

10 ای به یک برگی ز باغی مانده هم‌چو کرمی برگش از رز رانده

11 چون کرم این کرم را بیدار کرد اژدهای جهل را این کرم خورد

12 کرم کرمی شد پر از میوه و درخت این چنین تبدیل گردد نیکبخت