1 درخور حمد و ثنا بار خدایی است کریم که ز خوان کَرَمش بهره بَرد دیو رجیم

2 نیک و بد را ننمود از در احسان محروم سلطنت داد به فرعون و نبوت به کلیم

3 آیت بخشش او نقد روان است و خرد چشم بیننده و گوش شنوا قلب سلیم

4 احد است و صمد و لم یلد و لم یولد حاکم منتقم و عادل و علّام و حکیم

5 آشکار است بر او راز نهان همه کس که سمیع است و بصیر است و خیبر است علیم

6 همه ی عمر اگر بنده کند معصیتش به یکی توبه به بخشد که غفور است و رحیم

7 غیب‌ها داند و هرگز ندَرد پردهٔ کس عیب‌ها بیند و پوشد همه زالطاف عمیم

8 نَبُرد روزی مُجرم به گناهان بزرگ نَدَرد پرده ی عاصی به معاصی عظیم

9 بی عنایاتش اگر طاعت کونین تو راست هان مشو غرّه که هست از بَدی خاتمه بیم

10 با عطیّاتش، گر حُرم دو عالم داری دار امیّد بهشت أبد و دار نعیم

11 رحمت بی حد او می دهدم مژده ی خُلد گرچه از کرده خود هست مرا بیم حجیم

12 مالک الملک أبد خالق اَبدان و نُفوس که زفیض ازلی زنده کند عظم رمیم

13 دولت بی سر و پایی به گدایان بخشید قسمت تاجوران کرد سریر و دیهیم

14 در خور نعمت او نیست سپاس ثقلین شُکر حادث نبود در خور احسان قدیم

15 بارالها به شفیعان جزا احمد و آل درگذر از گنه خلق زالطاف عمیم

16 بخش آزادگی از قید علایق همه را ایمن از وسوسهٔ نفس کن و دیو رجیم

17 بی‌نیازش ز کسان کن که سگ تو است «محیط» سگ خود را نپسندد، به در غیر کریم