ای عمر خویش کرده از کسایی مروزی دیوان اشعار 47

1 ای عمر خویش کرده به بیهودگی یله خشنود بندگان و خداوند با گله

2 ای خویشتن به جامهٔ نیکو فریفته وندر زیان همیشه تو را بانگ و مشغله

3 زان جامه یاد کن که بپوشی به روز مرگ کاو را نه بادبان و نه گوی و اَنگُله