دل داشت ز بخت سیه امید، غلط از قدسی مشهدی غزل 166

1 دل داشت ز بخت سیه امید، غلط کرد گل خواست به دامن کند از بید، غلط کرد

2 با آمدنت، رفتن شب، دوش یکی بود گویا که ترا صبح به خورشید غلط کرد

3 خوش در پی ناکامی‌ام افتاده، مگر بخت حرمان مرا باز به امید غلط کرد؟

4 آهنگ محبت نبود ساز فلک را کو ناله ناقوس، که ناهید غلط کرد

5 از تیرگی بخت دمادم دل قدسی خود را به غم از حسرت جاوید غلط کرد