ای داده به تو از امیر معزی نیشابوری رباعی 17

1 طال اللّیالی بَعدَکُم و اَبیَضَّ عَینی مِن بُکا یا حَبّذا اَیّا مَنا فی وَصلکم یا حَبّذا

2 آه از غم آن خوش پسر کز هجرا و عمرم بسر رفت و نیامد زو خبر جز حسرت و رنج و عَنا

1 آن‌روی نه روی‌است گل سرخ به‌بارست وان زلف نه زلف است شب غالیه بارست

2 آن جعد نه جعدست همه حلقه و بندست وان چشم نه چشم است همه خواب و خمار است

1 شدست باغ پر از رشته‌های در خوشاب شدست راغ پر از توده‌های عنبر ناب

2 به باغ و راغ مگر ابر و باد داشته‌اند به توده عنبر ناب و به رشته درِّ خوشاب