1 (دوش دیدم «شنل » انداخته «سردار» به دوش) همچو افعی زده می پیچم از اندیشه دوش

2 خانه اش کاش عزاخانه شود ز آنکه نهاد: پا به هر خانه، از آن خانه برآورد خروش

1 زان سبو دوش که در میکده ساقی بردوش داشت جامی زدم، امشب خوشم از نشأه دوش

2 از بناگوش تو با برگ گلم حرفی رفت که خود آن حرف بگوش تو رسد گوش بگوش

1 واعظا گمان کردی داد معرفت دادی گر مقابل عارف ایستادی استادی

2 پار در سر منبر داده حکم تکفیرم شکر میکنم کامروز زان بزرگی افتادی