به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1150

1 به خدمت لبت آمد به انتجاع شکر که از لب شکرین بخش یک دو صاع شکر

2 تو ارتقا به سخا جو مگو نه گو آری نظر مکن که نیی یافت ارتفاع شکر

3 لب تو است که شکر ز عین او روید نه منتظر که رسید نسیه از بقاع شکر

4 شکر به وقت شکر خوردنت نصیبی یافت که بر مذاق دهان‌ها بود مطاع شکر

5 ببسته‌ای دو لب امروز زان همی‌ترسم که از غم تو بماند ز انتفاع شکر

6 زهی نبات که دارد لب تو کز وی شد امیر جمله نباتات بی‌نزاع شکر

7 دهان ببندم و بسته شکر همی‌خایم که تا به جان برسد خوش به ابتلاع شکر