جوابش داد از ملا مسیح پانی‌پتی رام و سیتا 22

1 جوابش داد اندر شهر ترهت که معمورست خلق از ناز و نعمت

2 جنک فرمانده آن بوم یکروز نشسته بر سریر ملک فیروز

3 پریزادان چندی در هوا دید ز حسرت دست دل بر دست مالید

4 کزین گلشن اگر چینم گل بخت بود مه پا ره و شایستۀ تخت

5 پسر گر نیست مشتاقم به دختر که چون خورشید نبود شاید اختر

6 پریزادان چو دیدند آرزویش دواندند ازسخن آبی به جویش

7 که ای فرمانده تخت کیانی به دست خویشتن کن قبله رانی

8 از این محنت اگرچه رنج یابی ز نقد آرزو خوش گنج یابی

9 جنک زانجا به صحرا شد شتابان هما سایه فکنده بر بیابان

10 زمین را چون به زرین قبله بش کافت به قفل زر یکی صندوق زان یافت

11 برآمد دختری زو رشک ناهید خجل از جلوهٔ او ماند خورشید

12 چو دیده طالع آن ماه رو را منجم خواند سیتا نام او را

13 جنک در خانه بر د و دخترش خواند به مهد زر کنار دایه خوابان د

14 ز بی فرزندی او را خواند فرزند به صد جان پرورش می کرد یکچند

15 جوان گشته است اکنون آن پریزاد ز حسنش آتشی در عالم افتاد

16 مهش تا مصر حسن آباد کرده چو یوسف صد غلام آزاد کرده

17 خیال آن رخ چون ماه تابان کتان سازد به دلها جامۀ جان

18 لب نوشش زده صد خنده بر لعل دهان تن گ چون سوراخ در لعل

19 به عشقش داغ بر دل ماهتابان ز مهرش صبح را چاک گریبان

20 ز خو د بر تر شناسد ماهتابش به خورشیدی پرستد آفتابش

21 فروغ عارضش خنداند جاوید چراغ مرده را بر شمع خورشید

22 رخش خورشید را شمع شب افروز لبش در خنده صبح عید نوروز

23 گل اندامی که داد از چشمۀ نوش ز کوثر خلد را حسرت در آغوش

24 جهنده نرگسش آهوی بی قید کمند طره دامی آسمان صید

25 به نوشین لب عیار افزای باده به بالا از بلا حرفی زیاده

26 حدیثش را ز بس شیرین زبانی به جان لب تشنه آب زندگانی

27 چو بر لطف تنش جان دیده بگشود دگر رو چون پری در چشم ننمود

28 به خوبی آبروی حسن آفاق به حسن و خلق چون ابروی خود طاق

29 چو جفت ابرو ی خود طاق گشت ه ز طاقش جان ز طاقت طاق گشته

30 اشارتهای ابرو آفت هوش کمان در چاشنی آورد تا گوش

31 تغافل با نگاهش عشوه آمیز فریب اندود و نازش فتنه انگیز

32 به زلف و روی آن ماه کله پوش شب معراج و روز عید همدوش

33 لبش لعل بدخشان و درخشان تبسم موج آن لعل بدخشان

34 به لعلش موج خوبی از تبس م به سوراخش خرد را رشته ای گم

35 دهان تنگ در لعلش نهانی چو جان در ضمن آبِ زندگانی

36 مثال چشم او آمد محالش مگر چشم دویم باشد مثالش

37 اگر بر جان زند شمشیر مژگان تناسخ آرزو خواهد ز یزدان

38 خیال خویش چون ز آیینه بیند گل مه کارد و خورشید چیند

39 شکر شیرین دهان از نوشخندش تبسم جان فدای هر دو قندش

40 شکر لفظ و شکر نوش و شکرخند زمین بو س رهش صد چاشنی قند

41 چو در جلوه دهد داد کرشمه ز خارا خون گشاید چشمه چشمه

42 خم زلف سیاهش پیش در پیچ ز بس تنگی دهانش هیچ در هیچ

43 مگر تیر نگاهش ساخت پرکم که گردد گرد چشمش غمزه هر دم

44 به خوش رفتاری آن سرو سرافراز قدم ننهاد جز بر دیدهٔ ناز

45 زر و زیور عروسی تازه روتر ز بوی غنچۀ گل نرم خوتر

46 به گل رویی چمن زیر نگینش به خوشخویی بهاران در جبینش

47 جبین او به چین نا آشنا رو نگاهش را نه جز بر پشت پاخو

48 چو غنچه با نقاب شرم زاده به باغ خود صبا را ره نداده

49 به مستوری چو راز مصلحت کیش به معصومی چو عشق صادق اندیش

50 جمالش از حیا چون غنچۀ فکر خیالش از دل اندیشه هم بکر

51 تنش را پیرهن عریان ندیده چو جان اندر تن و تن جان ندیده

52 به زنّار حیا چون ستر همدوش نه با کس جز وفا حسنش هم آغوش

53 به عصمت همچو عصمت پاک گوهر حیا را چون حنا بر حسن زیور

54 به روحش پاکی مریم قسم خوار پرستیدی حیا نقشش صنم وار

55 به هر خاک ی کزو سایه فتاده بنای قبلۀ عصمت نهاده

56 درون پرده شرم آن بت دیر چو در جان کریمان نیت خیر

57 ز عفت بسکه پرهیزد زهر چیز نیارد آمدن در خواب خود نیز

58 حیا ابر نقاب ماه رویش صبا نشنیده هرگز رنگ و بویش

59 پریزادی به صد آدم گری نیز ز آدم گوی برده، از پری نیز

60 نقابی کی نقابش برنگارد که نقش از بی حجابی شرم دارد

61 رخش گر در خیال ساغر آید ز می خوردن حجاب دل فزاید

62 نه دیده روز روشن نی شب تار درون خانه همچون نقش دیوار

63 به اقوالش سر ناموس بالا به فعلش می کند همت تولا

64 حیا را نشئۀ نشو و نما اوست غلط گفتم که خود عین حیا اوست

65 جنک را آمده ست از هفت کشور پیام خواهش آن حور دختر

66 ولیکن او جواب کس نداده ست کمان سخت بهر کش نهاده ست

67 برای آن عروس است این سوینبر کسی را طاقت آن نیست یکسر

68 به پانصد کس خود از جابر نخیزد چه جای آنکه کس با او ستیزد

69 چو از دست مهادیو آن کمانست معلق کار سیتا هم برآنست

70 چو وصف حسن سیتا کرد در گوش سخن بشنید رام افتاد بی هوش

71 ز چشمش چشمه های خون روان شد شهید عشقش از تیغ زبان ش د

72 حدیث عشق کی ماند نهانی اگر گویی و گر خاموش مانی

73 ندیده آرزوی او به جان داشت ز زاهد لیک راز دل نهان داشت

74 چو دید از عشق تغییر مزاجش ضرور افتاد بر زاهد علاجش

75 گرفته هر دو کس را همره خویش روان شد سوی ترهت با دل ریش