حَزْم مرد آن بُوَد که از جامی رسالهٔ اربعین 34

1 چون سوی اینان لئیمی پی برد لقمه ای چند از طعام وی خورد

2 چون بخواند سفله دیگر مرا سویش آن لذت شود رهبر مرا

1 بود همچون بوم زاغی روز کور جا گرفته بر لب دریای شور

2 بودی از دریای شور آبشخورش دادی آن شورابه طعم شکرش

1 چاره نبود اهل شهوت را ز زن صحبت زن هست بیخ عمر کن

2 زن چه باشد ناقصی در عقل و دین هیچ ناقص نیست در عالم چنین