هین که گردن از جلال الدین محمد مولوی غزل 383

1 هین که گردن سست کردی کو کبابت کو شرابت هین که بس تاریک رویی ای گرفته آفتابت

2 یاد داری که ز مستی با خرد استیزه بستی چون کلیدش را شکستی از کی باشد فتح بابت

3 در غم شیرین نجوشی لاجرم سرکه فروشی آب حیوان را ببستی لاجرم رفتست آبت

4 بوالمعالی گشته بودی فضل و حجت می‌نمودی نک محک عشق آمد کو سؤالت کو جوابت

5 مهتر تجار بودی خویش قارون می‌نمودی خواب بود و آن فنا شد چونک از سر رفت خوابت

6 بس زدی تو لاف زفتی عاقبت در دوغ رفتی می‌خور اکنون آنچ داری دوغ آمد خمر نابت

7 مخلص و معنی این‌ها گر چه دانی هم نهان کن اندر الواح ضمیری تا نیاید در کتابت