شعله آتش حسن تو چو بالا گیرد از کلیم غزل 354

1 شعله آتش حسن تو چو بالا گیرد فلک انگشت بدندان ثریا گیرد

2 کاهش عشق ز بس جسم نزارم بگداخت رنگ در چهره من پرده بسیما گیرد

3 خلوت وصل ترا محرم محروم دلست چند از بزم تو برون رود و جا گیرد

4 خود اگر گوشه نشین نام جهانگیر خوشست طرز باید که کسی یاد ز عنقا گیرد

5 بوی می مرهم ناسور بود کاش کسی پنبه داغ مرا از سر مینا گیرد

6 اشک تا هست بخوناب جگر پروردست دل مرغان قفس زود ز صحرا گیرد

7 بسکه پست است بمعراج تو گوئی رفته بخت من آبله ای گر بته پا گیرد

8 با چنین طالع وارون چه توان کرد زهر تا چند کس از دست مسیحا گیرد