1 حسن چندی سر به دل شوخی و خودرایی دهد شه چو گیرد مملکت اول به یغمایی دهد

2 دیده عاشق نیابد ذوق از دیدار دوست گر نه اول ترک دیدن های هرجایی دهد

3 لذت دشنامش از من پرس کاب تلخ و شور ذوق کوثر در مذاق مرد صحرایی دهد

4 گردد از جان دادنم معلوم شوق روی دوست زان نمی میرم که ترسم مرگ رسوایی دهد

5 در بیابان ها نمی گنجم اگر طغیان شوق بند بگشاید چو سیلم سر به شیدایی دهد

6 گریه ما تلخ و طبع میزبان رنجش پذیر صوت مطرب بر دلش بگذار گیرایی دهد

7 شکوه کمتر کن «نظیری » گر کسی یاری نکرد رخت ما سوزد چه نقصان تماشایی دهد