1 حسن می‌شد حسینش بود همبر بجیحون چون رسیدند آن دو سرور

2 حسن چون بنگریست او را نمی‌یافت گهی از پس گهی از پیش بشتافت

3 بآخر زان سوی جیحونش می‌دید مقام از خویشتن افزونش می‌دید

4 بدو گفت ای حبیب و مرد درگاه ز من آموختی آخر تو این راه

5 چنین برآب چون بشتافتی تو بچه چیز این کرامت یافتی تو

6 حسینش گفت ای استاد مطلق بدان این یافتم من در ره حق

7 که دل کردن سفیدم بود پیشه ترا کاغذ سیه کردن همیشه

8 اگر دل را بگردانی چو مردان شود خورشید عشقت چرخ گردان

9 دلی فارغ ز تشبیه وز تعطیل مبرّا از همه تبدیل و تمثیل

10 زمانی کُل شده در قدسِ پاکی زمانی آمده در قید خاکی

11 گهی با خود گهی بیخود دو حالش که تا هم زین بود هم زان کالش