1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

3 سردهانند که تا سر ندهی سر ندهند ساقیانند که انگور نمی‌افشارند

4 یار آن صورت غیبند که جان طالب اوست همچو چشم خوش او خیره کش و بیمارند

5 صورتی‌اند ولی دشمن صورت‌هااند در جهانند ولی از دو جهان بیزارند

6 همچو شیران بدرانند و به لب می‌خندند دشمن همدگرند و به حقیقت یارند

7 خرفروشانه یکی با دگری در جنگند لیک چون وانگری متفق یک کارند

8 همچو خورشید همه روز نظر می‌بخشند مثل ماه و ستاره همه شب سیارند

9 گر به کف خاک بگیرند زر سرخ شود روز گندم دروند ار چه به شب جو کارند

10 دلبرانند که دل بر ندهد بی‌برشان سرورانند که بیرون ز سر و دستارند

11 شکرانند که در معده نگردند ترش شاکرانند و از آن یار چه برخوردارند

12 مردمی کن برو از خدمتشان مردم شو زانک این مردم دیگر همه مردم خوارند

13 بس کن و بیش مگو گر چه دهان پرسخنست زانک این حرف و دم و قافیه هم اغیارند