تختگاه حسن را قد تو از اوحدی مراغه‌ای غزل 554

1 تختگاه حسن را قد تو شاهست، ای صنم آسمان لطف را روی تو ماهست، ای صنم

2 زان رخ آیینه‌فام اندر دل ریش منست زخمها، لیکن کرا یارای آهست؟ ای صنم

3 دل ز روی راستی مهر تو دعوی می‌کند رنگ روی من بدین دعوی گواهست، ای صنم

4 بی‌شب زلف درازت بر من آشفته دل لحظه روز و روزو هفته، هفته ماهست، ای صنم

5 گر ترا من دوست می‌دارم بدین جرمم مکش هر که جان را دوست دارد بی‌گناهست، ای صنم

6 بنده فرمانند گرد بارگاهت خسروان اوحدی نیزت گدای بارگاهست، ای صنم

7 گر منت امیدوارم نیست نقصانی درین سال و ماه امید درویشان به شاهست، ای صنم