آزار کنی و جور فرمائی از خاقانی شروانی رباعی 225

1 با او دلم به مهر و محبت نشانه بود سیمرغ وصل را دل و جان آشیانه بود

2 بودم معلم ملکوت اندر آسمان از طاعتم هزار هزاران خزانه بود

1 با یاد تو زهر بر شکر خندد با روی تو شام بر سحر خندد

2 درماه نو از چه روی می‌خندی کان روی به آفتاب برخندد

1 کار عشق از وصل و هجران درگذشت درد ما از دست درمان درگذشت

2 کار، صعب آمد به همت برفزود گوی، تیز آمد ز چوگان درگذشت