بپای دار کشد محتسب ز میکده از نیر تبریزی غزل 106

1 بپای دار کشد محتسب ز میکده مستم خدا کند که نگردد رهاقرا به زدستم

2 ز چشم سرخوش ساقی رهین عهد الستم که تا بحشر نبینند جز پیاله بدستم

3 برغم زاهد مسجد که زد بسنک سبویم هزار توبه ز می کردم و دوباره شکستم

4 صبا بگو بکماندار من که ساعد سیمین مدار رنجه که من صیدپای رفته بشستم

5 ز پا درازی دل طاقتم سرآمدو آخر کمند طرۀ موئی بپاش بستم و رستم

6 عنان هوش ز دستم ربود چشم تو ساقی مده پیاله بدستم که من ز پای نشستم

7 ز من بدلبر بیمهر زود سیر که گوید که تار رشته سرامد ز بس کسستی و بستم