همی بنازد ملک از ادیب الممالک فراهانی غزل 16

1 نگار من تن سیمین خود برخت سیاه چنان نهفته که در تیره شب چهارده ماه

2 سیاه پوشید آن گلعداز و روز مرا ز سوگواری خود کرد همچو شام سیاه

1 سخت باشد خزان سرو و سمن خاصه در چشم بلبلان چمن

2 ای دریغا که شام تیره ما بغم و غصه بود آبستن

1 همه صاف طینت همه پاکدامن همه با شهامت همه با فتوت

2 همه شیر خورده ز پستان دانش همه بسته با علم عقد اخوت

1 کای همایون تو سنت در حمله چون کحل و عرار وی درخشان صارمت در شعله چون مزح و عفار

2 آن یکی تازی نژاد از دودمان ذوالجناح این یکی هندی نهاد از خاندان ذوالفقار

1 از دو چشمم آب یکسر گشته جاری خون ز یکسو دست و پایم بسته دین از یکطرف قانون ز یکسو

2 قامتم را کوژ دارد خون دل از دیده بارد آن قد موزون ز سوئی و آن رخ گلگون ز یکسو