ز اندیشه بد گوست، کرم های لئیمان از واعظ قزوینی دیوان اشعار 162

1 برخاست چون شباب و، بجایش نشست شیب شد جانشین بر هنر ما، هزار عیب

2 از موج حادثات، کمندیست هر طرف دزدد از آن محیط ز گرداب سر بجیب

1 شاد از غیرت ندیدم خاطر ناشاد را جلوه تا در بر کشید آن قامت شمشاد را

2 خردسالی تیره روزم کرد کز تابندگی پنجه خورشید سازد سیلی استاد را

1 عرق ناکرده پاک، از محفل ما شد نگار ما درین گلشن سبکتر خاست از شبنم بهار ما

2 بروی سخت ما گفتار ناصح برنمی آید صدا را سرمه برگرداند از خود کوهسار ما