چمن ز سایه ی سروت از بابافغانی شیرازی غزل 127

1 چمن ز سایه ی سروت چو گلشن ارمست نهال قد ترا آب خضر در قدمست

2 یکی هزار شد آشوب حسنت از خط سبز فغان ز خامه ی صنع این چه شیوه ی قلمست

3 خوشم به نقش جمالت که در صحیفه ی حسن مراد از قلم آفرینش این رقمست

4 به غیر آن رخ چون گل که تا ابد باقیست نظر بهر چه درین باغ می کنم عدمست

5 بماه روی تو این آرزو که من دارم هزار سال اگر بینمت هنوز کمست

6 بناز بر مشکن از دعای اهل نیاز که جلوه ی گل و سرو از نسیم صبحدمست

7 بزخم تیر جفا از حریم حرمت تو برون نرفت فغانی که صید این حرمست