1 حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت آری به اتفاق، جهان می‌توان گرفت

2 افشایِ رازِ خلوتیان خواست کرد شمع شکر خدا که سِرِّ دلش در زبان گرفت

3 زین آتشِ نهفته که در سینهٔ من است خورشید شعله‌ایست که در آسمان گرفت

4 می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بویِ دوست از غیرتِ صبا نفسش در دهان گرفت

5 آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم دوران چو نقطه عاقبتم در میان گرفت

6 آن روز شوق، ساغر می خرمنم بسوخت کاتش ز عکسِ عارضِ ساقی در آن گرفت

7 خواهم شدن به کویِ مُغان آستین فشان زین فتنه‌ها که دامنِ آخرزمان گرفت

8 می خور که هر که آخرِ کار جهان بدید از غم سبک برآمد و رَطلِ گران گرفت

9 بر برگِ گل به خونِ شقایق نوشته‌اند کان کس که پخته شد میِ چون ارغوان گرفت

10 حافظ چو آبِ لطف ز نظمِ تو می‌چکد حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت