ای خوشدلی برو که غمینم سرشته‌اند از قدسی مشهدی غزل 207

1 ای خوشدلی برو که غمینم سرشته‌اند درمان گداز و درد گزینم سرشته‌اند

2 از آب و خاک کعبه و بتخانه نیستم نه دوستم، نه خصم، چنینم سرشته‌اند

3 نگذاشت شغل عشق به کار دگر مرا گویا که از برای همینم سرشته‌اند

4 عاشق کجا و تیره‌دلی این گمان مبر سر تا قدم ز نور یقینم سرشته‌اند

5 قدسی برای سجده گلبن در این چمن چون برگ گل تمام جبینم سرشته‌اند