ای خوشدلی برو که غمینم سرشته‌اند از قدسی مشهدی غزل 207

1 در راه تا رود ز من آن نازنین جدا دستش جدا عنان کشد و آستین جدا

2 چون بر نشان پای تو مالم رح نیاز نتوان چو سایه کرد مرا از زمین جدا

1 بی روی تو کارم همه با دیده تر بود تا دامن خاک از مژه‌ام لخت جگر بود

2 در گلشن اندیشه به یاد رخ و زلفت هر سو که شدم سنبل و گل تا به کمر بود

1 کس چه داند از چه در دل آه شبگیرم شکست نامه‌ای بر پر نبستم در کمان تیرم شکست

2 مرغ تدبیرم به سوی بام وصلش می‌پرید از قضا در راه بال مرغ تقدیرم شکست