ای خوش آن دردی که درمانش از غبار همدانی غزل 85

1 ای خوش آن دردی که درمانش توئی خرّم آن راهی که پایانش توئی

2 گر به سر پویم ره مقصود را غم ندارم زانکه پایانش توئی

3 کی هوای بوستانش در سر است هرکه در خلوت گلستانش توئی

4 ای شکنج زلف پرچین نگار خرمّا گویی که چوگانش توئی

5 ای خوشا آب و هوای آن دیار که سهی سرو خیابانش توئی