ای رخ خوب تو آفتاب جهان سوز از سیف فرغانی غزل 297

1 ای رخ خوب تو آفتاب جهان سوز عشق تو چون آتش وفراق تو جان سوز

2 شوق لقاء تو باده طرب انگیز عشق جمال تو آتشی است جهان سوز

3 دردل مجنون چه سوز بود زلیلی هست مرااز تو ای نگار همان سوز

4 خلق جهان مختلف شدند نگارا پرده برانداز ازآن یقین گمان سوز

5 کرد سیه دل مرا بدود ملامت عقل که چون هیزم تراست گران سوز

6 رو غم آن ماه رو مخور که ندارد هر دهنی تاب آن طعام دهان سوز

7 در ره سودای او مباش کم از شمع گرنکشندت برو بمیر درآن سوز

8 با که توان گفت سر عشق چو با خود دم نتوان زد ازین حدیث زبان سوز

9 در سخن ارگرم گشت سیف ازآن گشت تا بدلی درفتد ازین سخنان سوز