گو روزگار هرچه تواند بما از طبیب اصفهانی غزل 68

1 گو روزگار هرچه تواند بما کند ما و تو را مباد که از هم جدا کند

2 مرغ شکسته بالم و صیاد بیوفا ترسم باین بهانه زدامم رها کند

3 آزار ما بسست، که خود را بخون کشد کاوش کسی که با دل مجروح ما کند

4 گستاخ می وزد بحریم چمن رواست گر عندلیب شکوه زباد صبا کند

5 در هجر اگر طبیب شبی روز کرده ای دانی شب فراق بروزم چها کند