ای بار خدای، از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 149

1 به دور عدل تو در زیر چرخ مینایی چنان گریخت ز دهر دو رنگ، رنگ فتور

2 که باز شانه کند همچو باد سنبل را به نیش چنگل خون ریز تارک عصفور

1 مهتران جهان همه مردند مرگ را سر همه فرو کردند

2 زیر خاک اندرون شدند آنان که همه کوشک‌ها برآوردند

1 رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت

2 زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار