الهی از خواجه عبدالله انصاری مناجات نامه 121

الهی گاهی که بخود می نگرم همه سوز و نیاز شوم و گاهی که با ا و نگرم همه راز و ناز شوم، چون بخود نگرم گویم : ,

2 پر آب دو دیده و بس آتش جگرم بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

الهی نسیمی از باغ دوستی دمید دل را فدا کردیم، بویی از حزینهٔ دوستی یافتیم به پادشاهی سر عالم ندا کردیم، برقی از مشرق حقیقت تافت آب گل کم انگاشتیم. ,

1 الهی! ترا آنکس بیند که ترا دید ووی ترا دید کی دو گیتی ویرا نابدید

2 و ترا دید کی نادیده پسندید پس از آن ترا ندید کی بخویشتن دید

1 یارب دل پاک و جان آگاهم ده آه شب و گریه سحرگاهم ده

2 در راه خود اول ز خودم بیخود کن بیخود چو شدم ز خود بخود راهم ده