خدا چو صورتِ ابرویِ دلگشای از حافظ شیرازی غزل 32

1 خدا چو صورتِ ابرویِ دلگشای تو بست گشادِ کارِ من اندر کرشمه‌های تو بست

2 مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند زمانه تا قَصَبِ نرگس قبای تو بست

3 ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بست

4 مرا به بندِ تو دوران چرخ راضی کرد ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست

5 چو نافه بر دلِ مسکینِ من گره مفکن که عهد با سرِ زلفِ گره گشای تو بست

6 تو خود وصالِ دگر بودی ای نسیم وصال خطا نگر، که دل امید در وفای تو بست

7 ز دستِ جورِ تو گفتم ز شهر خواهم رفت به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست