1 گو حرمت خود، ناصح فرزانه نگه دار خود را ز زبان من دیوانه نگه دار

2 جا در خور او جز صدف دیدهٔ من نیست گو جای خود آن گوهر یکدانه نگه دار

3 زاهد چه کشی اینهمه بر دوش مصلا بردار سبوی من و رندانه نگه دار

4 هر چیز که جز باده بود گو برو از دست در دست همین شیشه و پیمانه نگه دار

5 پروانه بر آتش زند از بهرتو خود را ای شمع تو هم حرمت پروانه نگه دار

6 آن زلف مکن شانه که زنجیر دل ماست بر هم مزن آن سلسله را شانه نگه دار

7 وحشی ز حرم در قدم دوست قدم نه حاجی تو برو خشت و گل خانه نگه دار