برو به کارِ خود ای واعظ این از حافظ شیرازی غزل 35

1 برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست مرا فتاد دل از ره، تو را چه افتادست؟

2 میان او که خدا آفریده است از هیچ دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست

3 به کام تا نرساند مرا لبش چون نای نصیحتِ همه عالم به گوش من بادست

4 گدای کوی تو از هشت خُلد مستغنیست اسیرِ عشقِ تو از هر دو عالم آزادست

5 اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی اساسِ هستیِ من زان خراب آبادست

6 دلا منال ز بیداد و جور یار که یار تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست

7 برو فِسانه مخوان و فسون مدم حافظ کز این فسانه و افسون مرا بسی یادست