برو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2859

1 برو ای عشق که تا شحنه خوبان شده‌ای توبه و توبه کنان را همه گردن زده‌ای

2 کی شود با تو معول که چنین صاعقه‌ای کی کند با تو حریفی که همه عربده‌ای

3 نی زمین و نه فلک را قدم و طاقت توست نه در این شش جهتی پس ز کجا آمده‌ای

4 هشت جنت به تو عاشق تو چه زیبا رویی هفت دوزخ ز تو لرزان تو چه آتشکده‌ای

5 دوزخت گوید بگذر که مرا تاب تو نیست جنت جنتی و دوزخ دوزخ بده‌ای

6 چشم عشاق ز چشم خوش تو تردامن فتنه و رهزن هر زاهد و هر زاهده‌ای

7 بی تو در صومعه بودن به جز از سودا نیست ز آنک تو زندگی صومعه و معبده‌ای

8 دل ویران مرا داد ده ای قاضی عشق که خراج از ده ویران دلم بستده‌ای

9 ای دل ساده من داد ز کی می‌خواهی خون مباح است بر عشق اگر زین رده‌ای

10 داد عشاق ز اندازه جان بیرون است تو در اندیشه و در وسوسه بیهده‌ای

11 جز صفات ملکی نیست یقین محرم عشق تو گرفتار صفات خر و دیو و دده‌ای

12 بس کن و سحر مکن اول خود را برهان که اسیر هوس جادویی و شعبده‌ای