دل چو بدید از جلال الدین محمد مولوی غزل 557

1 دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود جان ز لبت چو می‌کشد خیره و لب گزان بود

2 تن برود به پیش دل کاین همه را چه می‌کنی گوید دل که از مهی کز نظرت نهان بود

3 جز رخ دل نظر مکن جز سوی دل گذر مکن زانک به نور دل همه شعله آن جهان بود

4 شیخ شیوخ عالمست آن که تو راست نومرید آن که گرفت دست تو خاصبک زمان بود

5 دل به میان چو پیر دین حلقه تن به گرد او شاد تنی که پیر دل شسته در آن میان بود

6 راز دل تو شمس دین در تبریز بشنود دور ز گوش و جان او کز سخنت گران بود