داد مرا جان تو باده از عبدالقادر گیلانی غزل 41

1 داد مرا جان تو باده ای از جان خویش کفر مرا کرد گوهر ایمان خویش

2 حضرت او نیم شب گوید کای بوالعجب هیچ مکن آشکار ،پنهان خویش

3 گرچه تو آلوده ای ،بنده ما بوده ای بنده ندارد پناه جز در سلطان خویش

4 گر تو بگوید کسی ،کرده ای عصیان بسی رحمت بسیار من ،گوید برهان خویش

5 ور نهد دست رد، بر رخ تو نیک و بد رد نکنم من ترا، خوانم خاصّان خویش

6 درلحد تنگ تو صلح کنم جنگ تو پیش تو روشن کنم، شعله تابان خویش

7 خانه زندان گور ،پر بود از مار و مور من بنمایم در او روضه رضوان خویش

8 خانه زندان تن روی نهد سوی من بر سر کیوان زنم خیمه ایوان خویش

9 کردمت ای بوالفضول نام ظلوم و جهول تا نفروشم به کس بنده نادان خویش

10 با امانت گران ، بنده توئی ناتوان بار ترا می کشم محیی ز گیلان خویش