گیتیت چنین از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 123

1 تا کی گویی که: اهل گیتی در هستی و نیستی لئیمند؟

2 چون تو طمع از جهان بریدی دانی که همه جهان کریمند

1 زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من می خواهی و گل و نرگس، از آن دو رخ جوی

1 اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود

2 خدای را بستودم، که کردگار من است زبانم از غزل و مدح بندگانش نسود

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار