1 غلامِ نرگسِ مستِ تو تاجدارانند خرابِ بادهٔ لعلِ تو هوشیارانند

2 تو را صبا و مرا آبِ دیده شد غَمّاز و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

3 ز زیرِ زلفِ دوتا چون گذر کُنی بِنْگر که از یَمین و یَسارت چه سوگوارانند

4 گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین که از تَطاوُلِ زلفت چه بی‌قرارانند

5 نصیبِ ماست بهشت ای خداشناس برو که مُستَحَقِّ کرامت گناهکارانند

6 نه من بر آن گُلِ عارض غزل سُرایم و بس که عَندَلیبِ تو از هر طرف هزارانند

7 تو دستگیر شو ای خضرِ  پی خجسته که من پیاده می‌روم و هَمرَهان سوارانند

8 بیا به میکده و چهره ارغوانی کن مرو به صومعه کآنجا سیاه کارانند

9 خلاصِ حافظ از آن زلفِ تابدار مباد که بستگانِ کمندِ تو رستگارانند