1 غلام همت آنم که خاک عشق سرشت مرید فکرت آنم که راه انس نبشت

2 خوشا دیار محبت که اندر آن وادی طراز کعبه شود فرش عاکفان کنشت

3 مکن ملامت و آزار بندگان خدای که باغبان نه برای تو این درخت بکشت

4 تو جامه پوش و بدرزی مدار بحث و مپرس که بافت دیبه آن یا که تار و پودش رشت

5 از آن بترس که با این غرور در محشر ترا برند به دوزخ جهود را به بهشت

6 درین معامله هم با خدا ستیزه مکن که از گل تو، خم، کنند از ایشان خشت

7 مرا عقیده بدل اندراست و جفت من است ترا چکار که نیکو شماریش یا زشت

8 تن من و تو رود در دو خاک تیره بگور چنانکه قالب ما را حق از دو خاک سرشت

9 صبا ز جانب این خسته با حیات بگو که این بدیهه امیری بیادگار نوشت